زمانی‌ که فاصله‌ها رنگ میبازند.

و این گونه است که کلمات جان می‌‌گیرند و از صفحهٔ سرد کامپیوتر بال گشوده و بر دل‌ و جان می‌‌نشینند.
من اینجا، تو آنجا...یک قاره بینمان فاصله ولی‌ ببین که چطور قلب‌ها راه خود را می‌‌یابند و زمان و مکان را نادیده میگیرند.
من ایمان دارم به نیروی حیات بخشی که در عمق کلمات جاری است و ناممکن را ممکن و مجازی را حقیقی‌ می‌سازد.
به یمن و برکت این نیروست که این دو نازنین  این گونه پر مهر در کنار هم قدم برمیدارند.
بابت تمام آن لحظات طلایی خوشحال و سپاسگزارم دوست من.