اگر امروز به زن بودن خود میبالم، از بدنم فرار نمیکنم، و به اندیشه‌هایم افسار نمیزنم همه را از تو دارم که در گوشم نجوا کردی میشود سیب را "از آن شاخهٔ بازیگر دور از دست" چید و بدون ترسیدن "به چراغ و آب و آینه" پیوست. آری، تو به من یاد دادی که میشود از میان نارون‌ها "گنجشک‌های عاشق را به صبح پنجره دعوت" کرد و وقتی که "خوشه‌های اقاقی" خوابیدند به سراغ معشوق رفت.
آن روز‌ها که با عزلت خود در غربت "در اتاقی به اندازهٔ یک تنهایی" دست و پنجه نرم می‌کردم از تو اموختم تا "به بهانه‌های ساده خوشبختی خود" بنگرم و تاب بیاورم!
"دست‌هایت را دوست میدارم" فروغ عزیزم. دست‌هایی را که در باغچه کاشتی تا سبز شوند و "پرستو‌ها در گودی انگشتان جوهریش تخم" بگذارند.
۱۱ نظر:
سلام شهرزاد عزیز.چه زیبا توصیف کرده ای فروغ را.
سلام. خدا رحمتش كنه. روح بزرگي داشت.
سلام. فكر مي كنم در ظهيرالدوله دفن شده باشه
سلام روانی جان،
یکی دو تا از پیغام‌هات پرید و نتونستم تاییدشان کنم. فکر کنم که پرسیده بودی متن از که بود که باید در جوابت بگم از خودم.
راستی همان طور که گفتی فروغ در ظهیرو الدوله آرمیده است.
مثل همیشه لطف داری زهرا جان :)
آسمانت مهتابی!
براتون تو جواب کممنتتن جواب نوشتم، اینجا نمی‌شه....:(
خیلی طیبا نوشتی شهرزاد جان. منهم خیلی شعر عایش را دوست دارم. روحش شاد و یادش گرامی.
راستی با اجازه لینکت کردم.
یک دنیا لطف داری مامان امیر سام عزیز ،
از لینک هم کلی ممنون :)
سلام دوست من.خبری ازت نیست؟کجائی؟
سلام! فروغ دلنشین است. مخصوصا اون شعرش رو در مورد زنان ساده دوست دارم. خدا رحمتش کنه..
زهرا و لیلی عزیز ممنون از اینکه با قدوم خود این وبلاگ را گلباران می‌کنین. اگر کم پیدا هستم به این دلیل است که پسرک شیر و شکر باز مریض است و من مشغول و دل نگران. به زودی برمیگردم.
بوس.
ارسال یک نظر